Romanistami i kacerzami; święte sakramenta, msze, kapłańskie błogosławieństwa wyrzucił”.
„Dokąd dojdziemy — pytał się Karol von Bodmann — z wykładem Luthra tłumaczenia i autorytetu Biblii?. On wyrzuca te albo owe księgi jako nieapostolskie, jako fałszywe, bo nie odpowiadają jego duszy. Inne księgi będą znów wyrzucone, w końcu nie będzie się wierzyło w całą Biblię i będzie się ją traktowało jak niepotrzebną książkę. Już teraz gardzi wielu ludzi Biblią. I te smutne zjawiska będą coraz liczniejsze, jeśli Luther i jego towarzysze będą opluwali Kościół, Papieża i Biskupów.”
Luther posłał Papieżowi powinszowanie Nowego Roku (1520 r.) ordynarne, drwiące, podłe. Tylko brutal albo nie szanujący nikogo oprócz siebie, może tak zuchwale znieważać ludzi wybitnych, rozumnych i wierzących w swoją wiarę, wychowanych przez bogobojnych i uczciwych rodziców.
Luther siedział w więzieniu, „poprawiał” Biblię, kłócił się z dyabłem, a jego przyjaciel, Lange, prowadził dalej je„o[1] zamiary, jego rewolucyę.
Jan Lange, mnich augustyński, demoralizował w Erfurcie i Wittenbergu kazaniami młodzież i hołotę. Studentom, rzemieślnikom, hołocie miejskiej i chłopom podobała się ogromnie bijatyka. Cała ta banda, znalazłszy broń, rzuciła się nasamprzód na kler. Sześćdziesiąt domów księżych i bibliotekę zniszczyła; wszystkie dokumenty, znajdujące się w pałacu arcybiskupa, podarła albo spaliła. Kto jej szedł w drogę i zawa-
- ↑
Błąd w druku; powinno być – jego.
