Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/254

 — Pilnuj! Na prawo! — rozlega się z bocianiego gniazda.
 — Pilnuj! Z tyłu! Blizko! — powtarza ten sam głos.
 Sternik aż się do podłogi nachylił, obracając koło rudla, wśród pian, wycia wiatru i chlustania bałwanów. Statek, jak fryga, obrócił się prawie na miejscu.
 — Pełny! — grzmi przez tubę do maszyn.
 Wszystko drga w szalonym pędzie...
 „Fale z drogi, wichry z drogi...“
 Z niepokojem śledzimy trzy ogromne ssaki, kolejno wynurzające się z wody i ciskające wysoko ku niebu białe fontanny. Brunatne ich grzbiety błyszczą na słońcu, łącząc się z falami w potoczystych liniach.
 — Na dno! — mówi ze zniechęceniem kapitan, gdy te potężne grzbiety, opisawszy w powietrzu łuk mocno wygięty, mignęły rozdwojonymi ogonami nad wodą i znikły.
 — Jeszcze będzie jeden! — ostrzega sternik. — Nilson, pilnuj!... — woła na strzelca.
 Ten już dawno ma się na baczności, nogą odemknął śrubę, tamującą wahadłowe ruchy działa, prawą ręką ujął drewnianą rękojeść, gdzie znajduje się kurek. Ogromny słup rozpylonej wody