Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/23

 — Ogień mu leci ze wszystkich stron... — podpowiadał skrzypek.
 — Moiściewy!... Moiściewy!... — wzdychała szynkarzowa.
 — Krzyczy, gwizda, gorzej niż ten wiatr...
 — Wilki ogony pod siebie...
 — uciekają... Aj-waj!...
 — Moiściewy!... Moiściewy!... Rety!...
 — Za to my tego pana chłopca tu przyprowadziły... żebyście wy, Grzelo, dali mu dobry nocleg i dobrze jeść i pić... A my za wszystko zapłacimy... Niech mu Bóg da zdrowie!
 — Niech mu się wszystko wiedzie! — gadał basetlista.
 — Bo widzicie, Grzelo, ten pan chłopiec, to on idzie do północnego wiatru — objaśniał cicho skrzypek.
 — To wy mu jutro drogę pokażecie, najlepszą, najkrótszą drogę!... — huczał basetlista.
 Grzela zerkał z pod oka na Tomka, który siadł sobie koło drzwi na rogu ławy, wyjął kozik i zaczął obstrugiwać na laskę młody dębczak, jaki z lasu przyniósł. Główkę laski wygładził, sęczki poobrzynał, porobił z nich dobre guzy, że kij wyglądał, jak mała, tęga maczuga.