Strona:Wacław Sieroszewski - 12 lat w kraju Jakutów.djvu/220

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
125
KOŚĆ. RÓG. KAMIEŃ. TKANINY. SZKŁO.

który bardzo wychwalał kamienne ostrza drągów do dłubania dziur w lodzie. „Obecnie żelazne, małe, lekkie, obijają ręce. Kamienne były ciężkie i dobrze łupały lód. Porzuciliśmy je, nie dlatego, że są gorsze lecz dlatego, że znikli ludzie umiejący je wyrabiać" (Tüküłan 1884 r.). Nad Kołymą siekiery kamienne były w użyciu do niedawnych czasów i noszą nawet nazwę jednego z rodów tunguzkich. Mieszkańcy dotychczas polują z łukami i często ostrza strzał wyrabiają z kości. Krzemień i ogniwo są niezbędnemi narzędziami dla każdego dorosłego jakuta. Krzemień, przywożony z południa, (istrik) wyżej się ceni niż miejscowy (czokur)[1]. Równie rozpowszechnioną jest „osełka" nazywana z rosyjska „brus".

Rys. 113, Srebrna emaliowana sprządżka do pasa (wielk. natar.).
Rys. 114. Deseń z kawałków słomy i kolorowego papieru, naklejony na boki czarnego pudełka (2/3 natur. wielk.).
  1. ↑ Po mongolsku — szogur
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Wacław_Sieroszewski_-_12_lat_w_kraju_Jakutów.djvu/220&oldid=3076226”