Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/77

z towarzystwa, a nawet i z ludu, żywej duszy nie było widać. Hilary był niezadowolonym, że tak się pośpieszył, ale ponieważ był już na miejscu, wiec wysiadł z powozu i postanowił czekać w kościele.
 W katedrze osób było mało, ledwie garstka zebrała się dokoła stojącego na środku katafalku. W kilka chwil po odprawieniu stosownych modłów przez kapłana, trumnę zdjęto i, poprzedzaną przez krucyfera i księdza, wyniesiono.
 Hilary przyglądał się obojętnie trumnie i zebranym, ale gdy nieliczny poczet mijał go, zauważył wielka siwą czuprynę starego barona Kalta i wyglądające z poza welonów blade twarzyczki młodych baronówien... Światowidzki oniemiał! Miałżeby to być pogrzeb baronowej!? Gdzież kwiaty, śpiewy, muzyka?! A wieńce? Nawet i wieńców niema! Prawda, jest jeden! Z napisem: «Hilary Światowidzki z córką...»
 Wtem trącił ktoś pana Hilarego. Obejrzał się.
 — A!... radca Bajdurkiewicz!!
 — Jak się masz, prezesie! co tu pana sprowadziło?!
 — Przecież pogrzeb... baronowej! — odparł niechętnie Światowidzki, znajdując w pytaniu radcy alluzyę do swojego wyznania.