Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/58

jakieś dwie godziny czasu. A ja muszę go mieć na dziś wieczór, bo jutro mam odczyt w Towarzystwie przemysłowem... Tylko, panie, czytelnie, proszę, czytelnie...
 — Owszem, skoro pan prezes sobie życzy!!...
 — Tak, tak, panie Łamkowski, koniecznie na dzisiaj. Ja wiem, że mi tego nikt tak dobrze nie zrobi, jak pan.
 Łamkowski skłonił się obojętnie, i podszedłszy do szafki z papierem, wyciągnął kilkanaście arkuszy i powoli jął się roboty przy stojącym w gabinecie na uboczu stoliku.
 Hilary zabierał się do wyjścia, zamykając drzwi kasy podręcznej, ukrytej w murze, i napełniając jedwabną kopertę cygarami; wreszcie zbliżywszy się do Łamkowskiego, poklepał go dobrotliwie po ramieniu.
 — Uwiń się pan tylko! Pan to umiesz! A już się nie chmurz! Nic pan nie stracisz na tem małem przejściu!! Ale nie wiedziałem, że masz pan tak gorliwego protektora!
 Łamkowski uśmiechnął się z przymusem i głowę nad papierami pochylił. Światowidzki wyszedł.
 Było już dosyć późno, jak na wizytę do Molskiej, która prawdopodobnie dzisiaj występowała. Rącze rumaki pana prezesa poniosły z kopyta i po