Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/212

 — Moja ziona!... Umajła, panie pieziesie, dawno umajła.
 — To dziwne. Ktoś mi przed kilku dniami mówił, że widział państwa oboje...
 — Cio? To niemożliwe! A może... tak, pan piezieś pojmuje... bajdzio dawno umajła, gospodajstwo, więc tego... tsieba! O... to zacna osioba... piowadzi gospodajstwo. Ciałe gospodajstwo — jąkał zmieszany Wieszkowski.
 Światowidzki spostrzegł, iż dotknął przykrej materyi, więc pragnąc zatuszować mimowolną alluzyę, uczynioną do stosunku Wieszkowskiego ze swoją byłą kucharką, zagadał pośpiesznie:
 — Panie Hipolicie, z prawdziwą przyjemnością patrzę na pana, bo uprzytomnia mi pan dawne dobre czasy. Pracowało się wówczas od świtu do nocy, bez wytchnienia, lecz co to były za świetne rezultaty, jakie obroty!
 — Oj, to pjawda — szepnął z westchnieniem inżynier, smoktając przeciągle ustami.
 — Dziś inaczej. Postarzeliśmy się obaj, a i świat dzisiejszy jakby inny... Takich pracowników, jak pan, już niema dzisiaj, niema!
 — Pan piezieś łaskaw...
 — Słowo honorru! Prawda! Co pan porabia wogóle? zajmuje się pan czem?