Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/184

oderwania się na chwilę od gnębiącej go troski, skinął przyzwalająco.
 W kilka sekund we drzwiach dał się słyszeć lekki szelest; w gabinecie zjawiła się Lena, lecz jakże niepodobna do tej dawnej baletnicy! Ubrana skromnie, nawet z pewną dozą niewinnego zaniedbania, w jakimś ciemnym kapeluszu, zatraciła ów szyk, charakteryzujący ongi jej strój i upodobania. Twarz jej jaśniała spokojem i powagą — zalotne uśmiechy i wyzywające spojrzenia zniknęły. Hilary mimowoli odnalazł różnicę i nie mógł ukryć zdziwienia.
 — Ach... to pani... Lena?...
 — Cóż, nie poznajesz mnie, prezesie? Czy tak się zmieniłam?
 — Na awantaż... na awantaż... — odrzekł Światowidzki, siląc się na uśmiech. — Proszę, niech pani... Lena spocznie... czem mogę służyć?
 — Dziękuję! I proszę cię, abyś się nie wy ilał na komplimenty, bo to wcale nierozczulający anachronizm.
 — Skądże znowu... prawda! — ciągnął z gasanteryą bankier.
 — Dobrze, dobrze! Niech i tak będzie. O tem kiedy indziej! Przyszłam w interesie... więc od interesu zacznę.
 — Jestem zawsze na rozkazy...