Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/117

 — Służę, oto należność za powozy, proszę przeliczyć...
 Zdzisław pieniądze wziął z zimną krwią i zaczął powoli i uważnie liczyć. Światowidzki zaciął usta.
 — Co on sobie myśli!? Ten książę liczy pieniądze tu, u mnie. Nie poczuwa się do tej drobnej delikatności, że Światowidzki nie myli się w rachunku!
 Tomkowicz porachował i pośpieszył zapewnić bankiera, że pieniądze są w «porządku,» czem znów go poruszył do żywego, i wstał, zabierając się do odejścia. Hilary stłumił nieukontentowanie.
 — Kiedy pan przyśle po ekwipaże?
 — E! Co tam! Niech sobie postoją na miejscu — zaczął protekcyonalnie prezes.
 — Jak się panu podoba! Żegnam. Moje uszanowanie dla panny Toli.
 — Czekaj pan, czekaj! — zatrzymywał poufale Światowidzki — chcę panu maleńką radę udzielić. Któż to widział do tak ostatecznych środków się uciekać! Przecież w pańskim wieku można i w inny sposób uratować sytuacyę i nawet schedę pradziadów potroić...
 — A tak, radzi mi prezes bogaty ożenek! Sprzedawać się nie mam ochoty, a do milionerek skłonności w tej chwili nie uczuwam... W małżeństwie szukać będę żony, a nie pieniędzy.