Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/116

 Zdzisław, widząc wahanie Światowidzkiego, pośpieszył z wyjaśnieniem:
 — Zastrzegam się, panie prezesie, przed jakąbądź względnością. Raczy przeto pan nie krępować się: w interesie towarzyskie stosunki nie istnieją. Gdyby zatem...
 — Ależ rozumiem! — przerwał Hilary z dwuznacznym uśmiechem — i właśnie traktuję propozycyę po kupiecku...
 — Więc proszę. Oto wykaz. Może pan każdej chwili obejrzeć!... Herby pozacierane są lakierem!...
 — A ile?...
 — Dziesięć tysięcy. Sztuka w sztukę. Kosztowały z górą pięćdziesiąt; obdzierano nas, ale i dziś warte są więcej, gdyby sprzedać pojedynczo.
 Hilary, milcząc, zadzwonił na służbę, napisał kilka słów na wydartej kartce z notesu i oddał lokajowi, wydawszy mu krótkie polecenie.
 — Kupuję ekwipaże!...
 — Zgoda. Kiedy prezes chciałby je obejrzeć?
 — Nie trzeba. Znam je doskonale. Bagatela!
 Wkrótce zjawił się pomocnik kasyera i doręczył Światowidzkiemu paczkę banknotów, którą Hilary oddał z kolei Tomkowiczowi.