Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/91

 Przy stole cisza zaległa. Gracze skupili się i zaparli oddechy. Karta pierwsza poślizgnęła się niepewnie.
 — Dama! — szepnął major.
 — Zdradliwe stworzenie! — dodał Filialski.
 — Mocne — zaświadczył Krępowicki — trza nań króla albo tuza!
 — I jest tuz! — wybuchnął Filialski, który był za każdem drgnieniem ręki Gurowskiego szedł.
 Rozruch wszczął się w alkierzyku.
 — Dziw, dziw! — Toć dopiero! Sekwens cały! — Ani się kto spodział! — A świerzbiło mnie, żeby trzymać z pułkownikiem! — Trafiłeś, poruczniku, na adwersarza!!
 Gurowski siedział bez ruchu, blady, osłupiały. Bem z zimną krwią zawijał rulon dukatów w skrawek gazety, czem tak był pochłonięty, iż nie widział nawet błyskawic, idących ku niemu z czarnych, podcienionych oczu pani Honoraty.
 — Tak nie może być — ozwał się jowialnie magister — abyśmy, po tak srogiej balalji, mieli się na sucho rozstać! Pułkowniku, na wąpiu mi się zwija z czczości...
 — Zarządź proszę!
 — To rozumiem! Róziu! Węgrzyna!...
 — Za pozwoleniem! — jeszcze nie koniec gry! — ozwała się niespodziewanie pani Honorata. — Trzymam na kwit!
 Bem podniósł głowę. Oczy jego trafiły na wyzywające spojrzenie.
 — Na kwit! Pieniądze?! Są!... Tu pięćdziesiąt, tu dwanaście! Magister Filialski niech ciągnie!
 — Nie pani kwit się należy.
 — Ja trzymam! — warknął Gurowski, przysuwając do się wysupłane z woreczka przez panią Honoratę, dukaty.
 Filialski bęcnął kartami.
 — Zbieraj, majoruniu!
 Ledwie Boski swą szeroką łapą rozdzielił karty, Filialski już je pochwycił, już odsłonił dwie pierwsze i już zaskrzeczał.
 — Złotko idzie sobie do złotka!...
 Gurowskiego muskuły na szczękach zakołatały.