Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/87

dostać z kompanji, która mu coraz nieznośniejszą się wydawała.
 Ale zabiegliwa pani Honorata umiała kres położyć nudzie i przymusowi, zakradającemu się do alkierza.
 — Odbieram bank — pan magister pozwoli! Cztery karty ciągnę na szampana! Róziu, każ dawać!
 — Doskonale!
 — Ale wszyscy, wszyscy!!
 — Pan pułkownik?
 Bem rzucił niedbale dwuzłotówkę. Gurowski poszedł za jego przykładem.
 Wniesiono butelki i szklanice.
 Gra żwawiej się potoczyła. Miedziaki zastąpiło srebro. Gurowski, po kilku stawkach, przestał grać. Bem dostawiał złotówki, nie troszcząc się wcale, iż zaczęło mu ich przybywać, a natomiast szukając daremnie przyczyny, dla której twarz pani Honoraty wydłużyła się melancholijnie.
 Po czwartej karcie, główka pani Honoraty pochyliła się ku Gurowskiemu, a głosik jej zabrzmiał nieśmiałą wymówką:
 — A pan, panie poruczniku?
 Bema tknęło.
 Gurowski roześmiał się pobłażliwie.
 — Nie gram w pliszki!
 — Nawet ze mną... — szepnęły sentymentalnie wydatne, czerwone usta właścicielki kawiarni.
 — Z tobą pani nadewszystko. Po dukacie najmniej, służę...
 Filialski zarechotał z ukontentowaniem.
 — Che-che, a cóż radbym się akkomodować!
 — Ano, ano, kusz to kusz! — wtrącił się Boski.
 — Niech po dukacie! — Albo, albo! — Krótszy rachunek! — Dosyć złotówek! — ozwały się różne głosy.
 — A jak wygram? — zagadnęła wdzięcznie pani Honorata, tonąc w spojrzeniu pięknego porucznika.
 — Tembardziej przegranym nie będę...
 Pani Honorata pokraśniała.
 Bem zagarnął porywczo swe złotówki i podniósł się.
 — Co to? — Jakto? — Pan pułkownik odchodzi?