Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/82

 — Chu-chu! Niema veta precz ze szlachtą! Wszyscy równi!...
 — Obywatele, tylko dozór akademicki...
 — Młodzież mościpanowie!...
 — Niema mościów! Niema panów!
 — Przy każdym oddziale jeden akademik! — wołał zapamiętale dyszkant.
 — A przy każdym akademiku jedna niańka!
 — My, obywatele, jesteśmy kwiatem narodu.
 — Jeden Krukowiecki może nas ocalić! — beknął bas.
 — Wiwat Krukowiecki! — zagrzmiała kawiarnia. — On jeden! Krukowiecki!
 — Tak-tak! — zawtórował dźwięczny głosik z pod niewieściego kapelusza, przybranego biało-amarantowemi wstążkami. — Generał Krukowiecki z ludem idzie! On, w imię ludu, z całą kliką się wodzi! On jeden, nieustraszony!
 — A Chłędowska druga — beknął bas.
 — Kto śmie uchybiać niewiastom! Wszyscy równi!
 — Niech żyje równość!
 — Niema zgody! — upierał się bas.
 — Bez akademików... — dowodził precz dyszkant.
 — Klub rewolucyjny, nieustający... obywatele! — perorował pierwszy mówca.
 — „Wszak waszym był synem ów niecny kunktator!“ — intonował piskliwy głos.
 — Jedynowładztwo żołnierskie już w czasach rzymskich!... — rozpoczął wysoki, chudy jegomość w niebieskich okularach.
 Wszczął się tumult piekielny. Dwudziestu naraz mówców wdarło się na stoły, dwadzieścia zbitych uformowało się gromad. Lecz że i dwadzieścia mównic nie mogło wystarczyć dla racji, rozpierających piersi obywatelskie gości pani Honoraty, więc, w jednej chwili, wszystkie stoły zamieniły się w mównice ludowych trybunów.
 Bem tymczasem, uwięziony przez ciżbę, zalegającą wyjście z kawiarni, przechodził męki istne. Gniew, oburzenie, smutek, zniechęcenie, politowanie, ból, żałość miotały nim naprzemian. Ledwie sobą władał ledwie ustać