Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/213

żeliby więc pan generał, zanim bagaże nadejdą, chciał spocząć...
 — Dziękuję. Najpierw kto tu trzyma załogę? Jankowski raportował, że zostawił część korpusu?
 Lewiński wybiegł do eskorty i ordynansów rozesłał.
 W kilka chwil stanął przed Skrzyneckim podpułkownik Butrym i zameldował się:
 — Szef sztabu korpusu generała Jankowskiego...
 Wódz skrzywił się niechętnie.
 — Podpułkownik tutaj, nie przy korpusie...
 — Wyprawiałem ostatnią brygadę, a że spodziewaliśmy się rozkazów...
 — Rozkazów! Więc Jankowski w Dębem?
 — Kwateruje w Duchnowie, z tej strony Mieni. Generał Milberg ku Mińskowi wysunięty. Szwadron strzelców konnych byłej gwardji starł się dzisiaj za Kałuszynem z oddziałem kozaków. Wzięliśmy dziesięciu niewolnika. Rüdiger jest już w Lublinie. Kreutz aż za Łuków wysyła rozjazdy.
 — Proszę — hm! — Pułkowniku, należy to natychmiast na mapach oznaczyć.
 Lewiński skinął na oficera służbowego, aby mu pomógł w dobyciu map z blaszanych puszek.
 — A jakże generał Jankowski?
 — Zdrowszy, dosiada konia.
 — Bardzo dobrze. Więc zatrzymasz się podpułkownik tutaj. Jutro zobaczymy! Wyślij resztę wojska, by nas za wiele nie było...
 — Pozostała tylko baterja konna pułkownika Bema...
 — Pana pułkownika Bema?
 — Czeka, wodzu-generale, na rozkazy.
 Skrzynecki uśmiechnął się sarkastycznie.
 — No, no, jakiż to zeń służbista!
 — Czy mam wezwać?
 — Niech czeka! — rzucił przez zęby Skrzynecki i jął przechadzać się gorączkowo po komnacie.
 Butrym a za nim Lewiński i adjutant służbowy wysunęli się na palcach do izby gościnnej.
 Skrzynecki nawet nie zauważył ich oddalenia, bo oto