Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/106

placu Zamkowego, dojrzał, idącego za sobą krok w krok, profosa.
 — A waćpan czego jeszcze?
 — Więc jakże będzie, proszę pułkownika?
 Bem, choć zwyczajny dziwactw starego i jego uprzykrzoności, obruszył się.
 — Cóż ma być. Z pod ziemi ci tego ananasu nie dobędę, choć rad bym na ratuszu dać nauczkę szelmie!
 — Trzebaby szukać, mosanie!
 — Więc jej sobie szukaj! — oburknął się Bem. Mnie nic do tego. Zadość mam tej sprawy!
 Dziurbacki na tę ostrą konkluzję, poprawił z flegmą.
 — Musi, proszę pułkownika, się znaleść.
 — Niechże się acanowi znajduje — a teraz zostawaj z Bogiem.
 — Uważam, aby najpierw pan pułkownik te papiery zobaczył... Niby według tej...
 Bem już miał zekpać profosa, lecz, spojrzawszy na jego suche, zwiędłe oblicze, na postać chylącą się ku ziemi — wziął odeń z przymusem zwitek, rozpostarł i poniósł ociężale do oczu.
 — Zawziąłeś się, mój Dziurbasiu, aby mi dokuczyć! Papiery... pisma... czy...
 Bem urwał nagle i baczniej wpatrzył się w pierwszy papier.
 — Co to? Skąd?
 — Według małej.
 — Ależ, ależ niepodobna! Czekaj, chodź ze mną tu, obok, do gospody! — Chodź!
 Bem skręcił żwawo ku Święto-Jańskiej, na Stare Miasto i tu, w ustronnej izdebce, w garkuchni imć pana Jaworskiego się usadowiwszy, nad kubkiem piwa grzanego, zabrał się do ponownego wertowania papierów a właściwie jednego zawiłego listu, który był dołączony do trzech innych zapieczętowanych.
 Pułkownik odczytał raz i drugi list, po kilkakroć obejrzał adresy na listach i jeszcze zebrać myśli nie mógł, jeszcze ogarnąć przedmiotu.
 List ten bowiem, pisany do jakiegoś Cher Stanislas,