Strona:Wacław Anczyc - O dawnym Zakopanem.djvu/15

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

starannie w chustkę dla dzieci, dziękując z radością za ten przysmak. Na przednówku nasz Wojciech, gdy brakło mąki na «moskale», przywoził z Węgier kukurydzę.

Kuba Gąsienica Kloryk, długoletni listonosz w Zakopanem († 1904 r.)
Fot. St. Bizański
(Ze zbiorów Witolda Paryskiego w Zakopanem)

Ale i na brak wiktuałów była rada. Jakób Gąsienica, zwany pospolicie Kubą, nasz sąsiad, ubogi komornik, chętnie bywał posłańcem po zapasy do Nowego Targu (odległość 24 km). Zbierał codziennie kilku gości i wczesnym rankiem wyruszał, biegnąc pieszo równym, lekkim truchtem całą drogę. Przynosił listy z poczty w Nowym Targu (poczty w Zakopanem jeszcze nie było) i wracał znów pieszo wieczorem. Dostawał za to «papierka» a czasem i więcej od gości i bardzo chwalił sobie ten szczodry zarobek. W parę lat później, kiedy dzięki długoletnim zabiegom Tow. Tatrzańskiego przeprowadzono pocztę i szosę do Zakopanego, a w roku 1882 nawet telegraf, (do którego słupy zapłaciło T. T.) «Kuba poccios» roznosił listy z poczty, bo listonoszów jeszcze w Zakopanem nie znano. Zabierał więc co rano paczkę listów z poczty i gościom doręczał. Atoli najciekawszym było, że Kuba, choć «listonosz», czytać nie umiał. Każdy więc z gości odbierał swoje listy, a dawał wskazówki Kubie, komu dalsze ma rozdać. Wkrótce jednak Kuba niezwykłym sprytem, po kopercie lub formie raz nadesłanego listu, już wiedział, dla kogo jest; często wskazując mi listy udawał, że czyta, choć czasem trzymał rzekomo odczytany list «do góry nogami».
Biedak miał jeszcze inne zmartwienie. Stale uskarżał się nam na «okrutny ból zębów». Nic nie pomagało. «A ni mocie ta troche haraku?». Podawaliśmy mu więc często to jedyne lekarstwo. Kuba popłókał zęby, potem «harak» połykał. «Kuba, jakże to? Przecieście od wódki ślubowali?» «Ano ślu-