Strona:W podziemiach ruin 11.jpg

wieniach udał się kasztelan do gościnnych pokojów, by przebrać się w strój godniejszy.
 Tymczasem pan Maciej Dzierzbicki, któremu ziemianie dla jego zasług wojennych dali tytuł chorążego, wraz z małżonką i służbą przysposabiali przyjęcie.
 Pan chorąży wydawał krótkie rozkazy, dotyczące zapasów piwnicy.
 Przed nim stał i słuchał uważnie, niegdyś ochmistrz, dziś poważany przyjaciel domu, Michał Ziembiński, ubrany w biały żupanik atłasowy i w kontusz z białemi wylotami.
 — Dla takiego gościa, jak kasztelan, dasz, mości Michale, to wino, które pamięta Jana Kazimierza. Dasz je pod koniec, a lżejsze do mięsiwa.
 — Rozumiem, mości chorąży, sam dopilnuję kolei.
 — Przy stole miej baczne oko na towarzyszów kasztelana — upominał gospodarz.
 — Jak zawsze! — odpowiedział pan Michał. — Krzywdy mieć nie będą.
 — Idźże, waść, teraz do piwnicy, a klucza nie wypuszczaj z rąk.
 Po jego odejściu chorąży spojrzał na wielki stół, uginający się pod bogatą zastawą srebrną. Przed każdym nakryciem stał puchar, a największy i najozdobniejszy, z czystego kryształu przed nakryciem dla kasztelana. Przybiegł wreszcie pachołek, dając znać, iż kasztelan już ubrany.
 Wkrótce potem przyodziany w bogaty strój wszedł i sam kasztelan, człek niemłody, dobrze szpakowaty, ale okazały, pełen jeszcze sił i zdrowia, i już z progu mówił:
 — Witam uniżenie wielce miłościwą panią chorążynę! O zdrowie i pytać nie potrzebuję, bo wygląda pani chorążyna, jak róża.
 Dygnęła pani, rumieniąc się, jak młoda dziewczyna, a tuż zwrócił się kasztelan i do Anielki: