Strona:W podziemiach ruin 06.jpg

siedziała obok męża na ganku zajęta robotą. Nagle, odkładając trzymany w ręku haft, rzekła:
 — Jestem niespokojna o Anielkę. Wyjechała tak dawno i dotychczas nie wraca. Może ją koń poniósł? Może spadła z siodła?
 — Anielka spadłaby z konia! — zdziwiła się Janinka.— Przecież ona jeździ doskonale!
 — Prawdę mówi Janinka — uspokajał mąż. — Bóg nie dał mi syna, ale i on nie jeździłby tak dzielnie jak Anielka. Bywało koń skoczy w bok, zlęknie się, ona nawet nie drgnie na siodle.
 — Czemuż nie wraca? — niepokoiła się matka.
 — Pewno pojechała daleko, ale zresztą, poco ten niepokój, wszak jest z nią stary Bartosz, a ten ją obroni w każdej potrzebie.
 — Otóż i Anielka! — zawołało dziecko, wskazując na daleką kurzawę.
 — Chwała Bogu! — szepnęła matka.
 — Ależ pędzi, Bartosz zaledwie zdąża, a to przecież jeździec nielada.
 Zbliżywszy się do bramy, młoda dziewczyna zwolniła bieg konia, kłusem przejechała dziedziniec, lekko zeskoczyła z siodła przed gankiem i, oddawszy wierzchowca masztalerzowi, pośpieszyła do rodziców. Zarumieniona szybką jazdą weszła na ganek i, całując rękę matki, przemówiła dźwięcznym głosem:
 — Niech mi mama daruje to opóźnienie, ale miałam przygodę.
 — Jaką? Mów moje dziecko.
 — Zaraz opowiem, tylko trochę odpocznę.
 — Siadaj obok mnie Anielko i odpocznij — rzekł ojciec.
 Po chwili dziewczę zaczęło:
 — Byłam w ruinach...
 — Tak daleko, i poco? — przerwała matka.
 — To niedaleko mamo, może godzina drogi. Na-