Strona:Władysław Sterling - Dziecko histeryczne.pdf/18

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

znowu, które Bruns określa nazwą jąkania kończyn („Stottern der Beine”), zaburzenie występuje tylko w początkowej fazie chodzenia, a następnie, po szeregu coraz to pomyślniejszych prób, ustępuje zupełnie. Do kategorji porażeń histerycznych, szczególnie częstych w wieku dziecięcym, należy również nagła utrata głosu (t. zw. bezgłos czyli afonja). Dziecko raptem traci zdolność głośnego wymawiania wyrazów i wymawia je tylko szeptem. Charakterystyczne jest wszakże, że dzieci takie mogą niekiedy głośno kasłać, a nawet, rzadziej, głośno śpiewać. Niekiedy pod wpływem silniejszych emocyj rozwija się u dzieci histerycznych obok afonji również niemota; wtedy żaden wyraz nie może być wymówiony nawet szeptem i brak jest jakichkolwiek zaczątków mowy artykułowanej, co łącznie z bezgłosem odróżnia stany takie od organicznie uwarunkowanej niemoty. Znane są również u dzieci przypadki histerycznego jąkania się, które od jąkania zwykłego różni się tem, że jest ono jąkaniem sylabowem i że nie ustępuje podczas szeptu i śpiewu.
Wszystkie powyżej nakreślone objawy w sferze ruchowej nacechowane były charakterem ubytkowym, znamionował je bowiem niedowład, a więc ubytek czynności ruchowej. Niemniej ważna wszakże jest grupa zaburzeń ruchowych o charakterze podrażnieniowym, które nacechowane są raczej nadmiarem czynności ruchowej. Bogactwo i różnorodność objawów ruchowych jest tutaj bardzo znaczna, histerja bowiem, jak obrazowo wyraził się Charcot, jest wielką naśladowczynią (grandę simulatrice) i do złudzenia imitować może rozmaite cierpienia organiczne o fizjonomji hyperkinetycznej.
Toteż spotykamy często u dzieci histerycznych różnorodne ruchy tułowia, głowy i kończyn, przypominające pląsawicę (t. zw. ruchy pląsawiczopodobne). Do tej kategorji również zaliczyć należy tak częsty niepokój ruchowy dzieci