Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/246

 — Wziąć go w postronki! — rozkazywał Niemiec.
 — Nie trzeba. Przecież wam nie ucieknę. Pójdę z dobrej woli.
 Pozwolili mu się przebrać i wziąć nowy kożuch. Grzelowa naszykowała węzełek. Przystąpił do żony z pożegnaniem.
 — Maryś! Maryś! — wydarł z siebie głos, ociekający krwią serdeczną.
 Oprzytomniała i, zarzuciwszy mu ręce na szyję, załkała rozpaczliwie:
 — O Jezu! Już my się zobaczym na tamtym świecie! O Jezu! Jezu!
 Krew jej buchnęła z ust, straciła przytomność.
 Adam przyklął na chwilę przy niej i, błyskawicznie pochwyciwszy siekierę z pod łóżka, schował ją pod kożuch.
 — Prędzej! bo cię każę popędzać! — zakrzyczał Niemiec.
 Adam odwrócił się jeszcze od progu. Maryś konała, Grzelowa zapaliła gromnicę i kobiety, klęcząc przy niej, w głos się modliły.
 Na dworze pod domem, w opłotkach i na drodze zebrało się już sporo narodu. Odkrywały się głowy, gdy przechodził, wszystkie oczy szły za nim, kobiety szlochały w głos, cichość się uczyniła niby na pogrzebie.
 — Zostajcie z Bogiem. braty kochane!