Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/244

 Widać było sanie, a kilku żołnierzy z karabinami wchodziło w opłotki.
 — Grzelowa, zawołajcie Adama, prędzej! — rozkazywała wystraszona chora.
 Jakiś gruby Niemiec wszedł do izby, tłukąc hutami, aż zadygotały sprzęty, za nim weszło dwóch z karabinami. W izbie było zupełnie mroczno.
 — Adam Brudz jest? — spytał jakiś ochrypły głos, na który Brudzowa zadrżała.
 — Jestem. Czego to! — odpowiedział Adam, właśnie wchodząc do stancyi.
 — Tu jest rozkaz — trzasnął w rozwinięty papier. — Za obrazę żandarma na służbie masz zapłacić tysiąc marek kary i za opór władzy drugi tysiąc.
 — A jak nie zapłacę, to co? — rzucił hardo.
 — To ci zarekwirujemy całe gospodarstwo a zapłacić musisz. Hardy jesteś, to my cię nauczymy pokorności. Ostatnią krowę weźmiemy! Światła!
 Adam, zaświeciwszy lampę, postawił ją na okapie komina.
 Ukazała się jasna głowa, twarz tłusta i czerwona, rude wąsy i małe oczki.
 To ten sam! — zakrzyczała strasznie chora, unosząc się z łóżka. To ten piekielnik, co zabił moje dziecko, to ten zbój zapowietrzony — Ratunku. ludzie!
 Niemiec cofnął się jakby przed widmem ko-