Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/109

nie polecę. Myśmy z tatusiem trzymali za jedno, chociaż matka przykazowała powiadać wszystko, jak się zdarzyło na jarmarku czy odpuście. Anim pary z gęby nie wypuścił. To Franek zawsze wydawał ojca.
 — A będziesz to śmiał zrobić, co ci poradzę? — przytuliła się znowu do niego.
 — Zrobię, Teresko, na złość matce, a zrobię! — obiecywał.
 — Jak się wszyscy rozejdą, to matce rzeknij, żeś ty tutaj gospodarzem, że to twój gront, twoja chałupa i twoje wszystko. A dołóż, jako gospodarkę swoją. głową poprowadzisz.
 — Czy ja poredzę sam, Tereska, co? Przecież i ojciec a nic bez matki nie poczynali.
 — Ja ci pomogę, Jasiu, we wszystkiem, tylko mnie słuchaj. A potem jeszcze powiedz, żeby ci matka oddała pieniądze. Sporo zostało gotowego grosza, wiem, gdzie schowane.
 — Zdałyby się, że to i buty już mi zlatują z kulasów. Od żołnierzów tanioby kupił.
 — Ostro się postaw a matka ci odda. Nie bój się tylko.
 — Jać się nie boję, ale matka prędka i gotowa wziąć się do kija...
 — A dałbyś to się bić? Nie parobek to już z ciebie, nie gospodarz? — jątrzyła.
 — Daćbym się poniewierać nie dał, cóż jednak poradzę, jak mnie zdzieli przez łeb? Przecież nie