Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/128

kapelan i zaczął mnie zwolna, ostrożnie namawiać do spowiedzi...
 — Nie umieram jeszcze, nie chcę! — powiedziałem mu twardo.
 Tłumaczył, że właśnie dla prędszego wyzdrowienia powinienem pojednać się z Bogiem.
 Nie dałem się, ale zatrwożyła mnie jego wizyta i zdenerwowała. Już cały ten dzień czułem się bardzo źle, byłem strasznie rozdrażniony, wszystko mnie denerwowało, płakałem bez przyczyny, kłóciłem się z doktorami, wybuchałem z lada powodu, a zakonnica doprowadziła mnie do wściekłości, bo mi powiedziała z przekąsem:
 — Gorzej się pan czuje, ale kto nie wierzy w Boga, nie może już liczyć na Jego miłosierdzie...
 — Wyzdrowieję i bez spowiedzi, zobaczy siostra!
 Spojrzała na mnie z politowaniem.
 — Czuję się tak świetnie, że już dzisiaj nie będę miał tych snów...
 — Tak... zły panu obiecał — potakiwała smutnie głową...
 — Wierzę mu, gdyż on jeden nie opuszcza nieszczęśliwych.
 Długo, na złość jej wysławiałem szatana i jego dobroć, aż wzburzona uciekła i powróciła z porcją bromu. Wyrzuciłem za łóżko, a kiedy noc nadeszła, zacząłem udawać sennego, aby się prędzej pozbyć ludzi; chciałem pozostać sam i w ciszy