Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/135

walał do pozostania — wyrzekł surowo i obejrzał się za siebie.
 W odchylonych skrzydłach namiotu stał Bujak, a za nim kupa chłopów. Oczy się im paliły zrowrogo, dały się słyszeć krótkie sapania i przestępowanie z nogi na nogę. Jaworski zapalczywie wywodził swoje prawa, żalił się i groził na przemiany.
 W jakiś pacierz Bartosz przyprowadził tych zbiegłych. Stanęli w drzwiach namiotu nieruchomo, jak posągi. Światło latarni zaledwie wyjawiało ich twarze i posępnie rozgorzałe oczy. Kosy ściskali w rękach, topory błyskały za pasami.
 — A psy jedne! A gnojki! Ja wam pokażę wojaczkę! — wrzasnął Jaworski, trzęsąc pięścią.
 — Milczeć i ani kroku z miejsca! — huknął Zaręba i zwrócił się do chłopów: Dziedzic przyjechał po was! Jeśli macie ochotę, to wracajcie z nim do domu...
 — My nie dziedzicowi, Polsce przysięgalim — wyrzekł pierwszy Zawada.
 — Nic mu do nas, my som żołnierze Kościuszka.
 — Któżby chciał wracać do jarzma i pod bat, lepiejby zdechnąć pode płotem.
 — To z panów najgorszy. Pies ma u niego większe znaczenie, niźli poddany, katownik, o bele co każe tłuc do ostatniego dechu, do żywego mięsa obdziera, głodem morzy i dziopom nie przepuszcza. Mało tego, bo łońskiego roku zaprzedał dwóch parobków do cesarskiego wojska. Wszystkie chałupy płaczą na niego! Krzywdą jeno ludzką żyje! Miłosierdzia nie zna! Piekielnik to nad piekielniki!