Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/136

— 132 —

 Ze strachem wypadła z alkierza.
 — A to zabaczyłam powiedzieć, że pani kazała, abyście jutro przyszli, bo będą porządki robili w pokojach — mówiła Nastka.
 — Dobrze, przyjdę, dobrze! — szeptała z trwogą i tak patrzyła srogo na dziewczynę, że ta, chociaż miała ochotę posiedzieć, pochwaliła Boga i odeszła.
 Ale Jasiek się obudził.
 — Kto tu był, matko?
 — I... dziewucha Marcinowej...
 — A juści, to była Nastka, Nastka! — powiedział mocno.
 — Nie bajałbyś, coby tu Nastka robiła...
 — Cyganicie, dobrze poznałem po głosie.
 — Napij się ano tego likarstwa, to ci będzie lepiej.
 Wypił i nawet poczuł pewną ulgę w piersiach. Stara przewinęła mu świeżą szmatką ranę i wysmarowała całe plecy jakąś maścią. Usiłował mówić.
 — Cicho, synku, bo jeszcze kto usłyszy.
 — A na wiarę z nim mieszka?
 — Kto? co ci się we głowie troi!
 — Nastka z rządcą... Mówił mi jeden w kreminale, mówił...
 — Ludzie to zawdy, aby ino ocyganić...