Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/220

w dach domku; biły monotonnie, bezustannie... usypiająco...
 Pan Pliszka kończył pacierze i mocno bił się w piersi.
 — Kruczek!
 Pies cicho przybiegł z głębi ciemnej izby i wskoczył na parapet okna.
 — Klęknij, durniu! Służ! Patrz tam! Tam jest, durniu, Pan twojego pana, rozumiesz?
 Kruczek zawarczał, usiadł na ogonie, oparł się grzbietem o fuksje i bezmyślnie patrzył w ciemność.
 — Nie oszukuj Pana Boga! Mądrala! będzie się podpierał!
 Ale Kruczek już nie słuchał pana Pliszki, zeskoczył na podwórze i szczekał pod bramą.
 — Ciemnem i głupiem zwierzęciem tylko zostaniesz! — mruknął z goryczą, wynosząc zegarek do okna. Zdumiał się, bo była dopiero czwarta; nigdy się tak wcześnie nie budził.
 — Chory jestem, czy co?... Półtorej godziny do fabryki!
 Położył się cicho na łóżko, aby nikogo nie budzić, i leżał dosyć długo, z drugiej izby rozlegało się donośne chrapanie kilku śpiących, a od trzeciej, maleńkiej, dochodził częsty kaszel...
 — Buty ma dziurawe i kaszle! — pomyślał i wstał, bo świt już zaglądał w okno i rozbielał wnętrze izdebki.
 A w przestrzeniach wrzał cichy, a śmiertelny bój z dniem zwycięskim. Pan Pliszka siedział w oknie