Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/120

— 116 —

„robił tłum“, podobała się ogromnie. Przepadał za każdym jaskrawym efektem, za uczuciem, które aktor zwykle przyoblekał w formę nie wulkaniczną, ale epileptyczną, za rozczochraną grozą, o twarzy wykrzywionej wściekle, tubalnym głosie, pianie na ustach i ramionach, rozkrzyżowanych, jak drogowskazy. Lubił taki teatr. Na subtelnych półtonach sztuk, gry, nie znał się. To też to, co lubił, znalazł w tej sztuce. Grano ją con amore, przeszarżowawszy. I z przyjemnością słuchał jak aktorzy w garderobie wynosili sztukę pod niebiosy.
 Garrick opowiadał, że prawdę wszystkie sielskie powieści Kraszewskiego nadają się do przeróbki na scenę.
 — Ot, macie naprzykład — „Ulana“. Kto ją przyniósł? — pytał, biorąc książkę ze stołu z pomiędzy kilkunastu.
 — Ja — odpowiedział Franek.
 — Czytałeś ją?
 — Nie. Pożyczyłem do rekwizytu na niedzielę i jeszcze nie miałem czasu odnieść.
 — Ot! macie Ulanę...
 I długo, szeroko rozwodził się nad jej treścią; coby to był za ładny i efektowny obraz sceniczny.
 Franek słuchał i wkońcu zapytał ciekawie:
 — Czy to trudno, proszę pana, sztukę napisać?
 — Spróbuj napisać, to się przekonasz.
 Franek roześmiał się jakoś bezdźwięcznie i nieśmiało szepnął:
 — Trzeba umieć.