Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/27

 — Na moją dusyckę!... — potwierdził za niego polowy.
 — Żali mam poprawić?... — spytał pisarz.
 — Żodne poprawiano!... — Krzyknął „nocelnik“. — Urzędowy dokument nie śmie być zasmarowany!... Przepisać trza i basta. Hej! Morcinie! — zwrócił się do młynarza — nie śpijciez, bo tu idzie o wasą rzec!...
 — O jaką rzec? co... — bełkotał nieprzytomnie zbudzony młynarz.
 — No, co do tego kupna!...
 — Ehę!... wiem... co do kupna...
 — Mom wom dać sto pięćdziesiąt papierków!...
 — Ehę!... sto pięćdziesiąt...
 — Kontrak spisany.
 — Dobrze... dobrze...
 Wójt otworzył skórzany, pomarszczony pugilares i począł liczyć dziesiątkami: „Dziesięć... Dwadzieścia“...
 — Nadstowciez rękę!...
 Młynarz wyciągnął rękę!...
 — Trzydzieści... śtyrdzieści... Biorę wos tu obecnych za świadków... Słysycie?!... — krzyknął głośniej, budząc paru chrapiących radnych.
 — Słysymy!...
 — Rozumiecie, na co?...
 — Rozumiemy... wedle kupna!...
 — Na świecie!... — dodał podwójci.
 — Na moją dusyckę!... — dokończył polowy.