Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/160

 — Nie wierzą se?
 — A nie wierzą...
 — Gdzieście się zabrali? — spytałem.
 Namyślał się, co ma odpowiedzieć.
 — O dyć, nika — mruknął po chwili. — Tak se ta posiedzę, pomedytuję... Robić nima co...
 — Z czegóż żyjecie?
 Spojrzał na mnie zdziwiony.
 — Z tego, co świat nagodzi... — szepnął. — Dy dźwierzyna żyje po lasach, a wyżyje... Nie trapię sie, bo nimam o co.
 — Gruntu nie macie?
 — Co mi po nim. Telo z nim, co i bez niego...
 — I jakże to?...
 — A nijak!
 Patrzyłem nań zdumiony. Świdrował mię oczkami, mrugając nerwowo. W kącikach zaciętych warg czaił się rozumny uśmiech, zrodzony z cichej rezygnacyi.
 — Na wiesnę jagody są i borówki — tłómaczył mi zwolna — latem zaś maliny, a pod jesień czernice i bukiew. To sie ta człek ożenie biedzie... Ino zima gorsza. Pokiela były kwiczole, to sie jadło...
 — Teraz niema?
 — Nie przylatują. Nie widać ich już bez trzy zimy.
 — I tak żyjecie...