Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/111

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

powtórzy, ani słóweczka nie wypuści... Taki pamiętny wicie już od urodzenia.
— Bóg mu dał talant...
— Hej, by miał z czego żyć... Jedni, wicie, żyją z gruntu, a drudzy letko — z talentu. Na jednych Paniezus więcy łaskawy, na drugich mniej.
— Nima to i w niebie sprawiedliwości...
— Nie bluźnijcie! padam wam, bo...
— Kto bluźni?
I wnetby przyszło do bitki, bo kilku ujęło się gorliwie za sprawiedliwością niebieską, gdy powstał pisarz z za stołu i chrząknął wyraźnie trzy razy, co znaczyło, że pragnie zabrać głos... Uciszyli się wszyscy. On zaś, oparłszy pięście o stół, przemówił w te słowa:
— Nie powiem wam nic inszego, jak ino to, co gadał ksiądz pleban na kazaniu.
— Dyć my już słyszeli...
— To usłyszycie drugi raz... Nie zawadzi.
— Słowo Boże — rozpoczął pisarz — jest jako światły chleb, który się nigdy nie przyje...
— Oj, nie przyje, nie!
— Cicho tam!
— Tak samo, jak manna niebieska...
— Nie jak placek owsiany...
— Cit!
— Słuchajcie!
— A kto je będzie słuchał nieśpiący — cią-