Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/159

mijając pewne niedokładności, w jakimś szczególe do znanej z kart wielkości jest podobna.
 — Pan radca ma nos jak Juliusz Cezar — mówił z szacunkiem do sędziego.
 — Pan aptekarz ma oczko jak Radecki!
 I tym podobnie. Zauważył pobocznie, że zjednuje sobie tymi spostrzeżeniami przyjaciół. (Pospólstwo tylko nie wyróżniało się niczym).
 Toteż grając z księdzem Łopatką trzecią już „partyjkę” — gdy śledził oczyma ponad karty w twarzy jego głęboko skupionej, jakie może mieć atuty w ręku — aż podskoczył na krześle w zdziwieniu i:
 — Wie ksiądz co? — zawołał. — Ksiądz całkiem do Napoleona podobny!
 Ksiądz Łopatka przybladł ze wzruszenia, po czym się rumieńcem okrył.
 — Skądże... gdzież — począł jąkać.
 — Jak Boga kocham. Że ja też dotąd tego nie spostrzegłem...
 Nie mógł jednakże spostrzec wcześniej, bowiem dopiero tydzień temu, jak widział Napoleona — w sztuce, którą pokazywali w miasteczku przejezdni aktorzy.
 — O... ten sam podbródek, te same usta, nos... nawet ten kosmyk włosów opadający na czoło. Prawdziwy Napoleon! Nawet by się ksiądz proboszcz nie potrzebował na scenę nic zmieniać. Jeno ta rewerenda...