Strona:Władysław Abraham - Organizacja Kościoła w Polsce do połowy wieku XII.pdf/92

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

stosunki kościelne nawiązane przez Brunona, może się i nadal utrzymywały.

Bruno zyskał w Polsce stały punkt oparcia i podstawę do swej działalności i wskutek jego osiedlenia się w Polsce stworzoną została możność powstania drugiej nowej prowincyi metropolitalnej, bo nie mamy najmniejszego powodu do przypuszczenia, że Bruno objął stolicę gnieźnieńska, gdyż Gaudenty wedle wszelkiego prawdopodobieństwa zmarł dopiero po r. 1011[1]. Jeżeli zaś te wyniki porównamy z wiadomością

  1. Dzień śmierci Gaudentego zanotowały trzy nekrologi, dwa czeskie: »Necrologium Bohemicum« (Dobner, Monumenta historica Bohemiae Pragae 1774 T. III. str. 15) i »Necrol. Podlazicense(?) (Dudik, Forschungen in Schweden. Brünn 1852 str. 422) pod datą IV. Jdus Octobr. zaś »Necrol. Lüneburgense Monasterii S. Michaelis« (Wedekind, Noten zu einigen Geschichtsschreibern des deutschen Mittelalters III. B. Hamburg 1836 str. 77.) pod data XII. Kal. Nov. a raczej II. Idus Octobr. bo zaszła w rękopisie pomyłka. O prawdopodobnej dacie śmierci Gaudentego możnaby wnosić tylko z tego ostatniego nekrologu, który zawiera zdaje się zapiski współczesne. Zapiska o którą nam chodzi, brzmi: XII. Kal. O. Herduuichgus episc. O. Suuithgerus ep. et Gaudentius archiepisc. et Runtagus et Tandilo qui in aqua perierunt« wnosić więc należy, że gdy poszczególne nazwiska chronologicznie wciągano, więc zapisani przed Gaudentym biskupi, przed nim umrzeć musieli. Ów zaś biskup Suitger był jak się z Necrol. fuldajskiego okazuje biskupem z Münster i zmarł w tym samym dniu w r. 1011 a więc sadzimy że Gaudenty również do r. 1011 żył. Zastanawia i fakt że Thietmar o jego śmierci wcale nie wspomniał, a przecież brat św. Wojciecha, musiał być osobą bardzo znaną. Na jakiej podstawie wymienia Długosz jako datę śmierci Gaudentego r. 1006 nie wiadomo. Korytkowski, który również ten rok przyjmuje (Arcybiskupi gnieźnieńscy, Poznań 1888 T. I. str. 160) powołuje się na notę w wydaniu kroniki Thietmara z r. 1807 str. 92 nota 10. W nocie tej powołano nawet nekrolog lüneburski, który rocznych