wrażenie, jakgdyby polegały na autopsyi dokumentów[1]. Ustęp ten brzmi »Insuper (Otto) etiam in ecclesiasticis honoribus quidquid ad imperium pertinebat in regno Polonorum vel in aliis superatis ab eo vel superandis regionibus barbarorum, suæ suorumque potestati concessit, cuius pactionis decretum papa Silvester sanctæ Romanæ ecelesiæ privilegio confirmavit«. Wedle słów tych zostały podówczas wydane dwa przywileje dla Bolesława, jeden ze strony Ottona, drugi ze strony papieża podobnej treści, a mianowicie: Otto zrzekł się na rzecz Bolesława i jego następców[2] praw, które mu jako cesarzowi i zwierzchnikowi Polski wobec kościoła polskiego przysługiwały, a Sylwester II. owo zrzeczenie się zatwierdził. Do praw cesarza z owego tytułu pochodzących, dwa przedewszystkiem należały, t. j. najwyższa advocatia i prawo inwestytury, a z tych dwóch głównych uprawnień płynęły dalsze drugorzędne. Wnosząc z tekstu Galla, uzyskał Bolesław z nadania Ottona i jedno i drugie. Tak nazywa Gallus Bolesława »patronus et advocatus pontificum« i podaje że »episcopos ordinavit«[3], źródła zaś współczesne Gallowi stwierdzają, że następcy Chrobrego rzeczywiście prawo inwestytury wykonywali[4]. Owo ustępstwo
- ↑ Wojciechowski (O Rocznikach l. c. str. 191.), domyśla się w ustępie tym (ks. I. c. 6.) szczątków bulli Sylwestra.
- ↑ Otto, wedle Galla, prawa swe w obec kościoła »suae (t. j. Bolesława) suorumque potestati concessit«. Słowa te niewątpliwie należy odnieść do następców Bolesława, gdyż trudno przypuścić aby wyrażenie »suorumque« odnosić się miało do poddanych jego.
- ↑ l. c. 11.
- ↑ Wedle zapiski zawartej w dawnych spisach skarbca i biblioteki kapitulnej krakowskiej »Anno d. i. 1101 indictione VIIII. defuncto reuerentissimo presule ac bone memorie Lamberto, datus est episcopatus venerabili viro Cazlao ab invictissimo duce polonorum Wladizlao« (MP. I. str. 376).
