w tym kierunku instancyą, bez której zezwolenia podobna fundacya jako wchodząca w obręb państwa niemieckiego, do skutku przyjść nie mogła. Stosownie do tych wymagań prawnych musiały być równocześnie wygotowane odpowiedne[1] akty prawne. Sylwester II. musiał wydać bullę streszczającą uchwałę synodu rzymskiego o utworzeniu nowej prowincyi kościelnej, bo tego rodzaju sprawy zawsze na synodzie w Rzymie były traktowane, Otto III. zaś podobny prawdopodobnie wystawił dokument, nadając przytem kościołowi polskiemu pewne przywileje w obrębie cesarstwa, jak uznanie jego osobowości prawnej i zdolności nabywania majątku nieruchomego w granicach cesarstwa, na modłę przywileju wydanego przez się dla biskupstw duńskich w r. 988[2]. Obok tych domniemanych dokumentów wydano jeszcze i inne, o których już pewne wiadomości podają źródła, a które określały stanowisko zorganizowanego kościoła w obec władzy państwowej, t. j. w obec Rolesława. Na wiadomościach tych mieszczących się w kronice Galla możemy bezpiecznie polegać, gdyż w ustępie o zjeździe gnieźnieńskim powołuje się na starsze źródło, jakąś bliżej nieznaną Passio św. Wojciecha, a przytem jego wyrażenia dotyczące uprawnień uzyskanych przez Bolesława posiadają wszelkie cechy wiarygodności, bo są wcale dokładne i robią
- ↑
Błąd w druku — winno być: odpowiednie.
- ↑ Hasse, Schleswig-Holstein-Lauenburgische Regesten und Urkunden. T. I. str. 12. Nr. 31. Przywilej ów wyraża się »Insuper concedimus predictarum eeclesiarum episcopis (Schleswig, Ripen, Aarhus, Odense) ut potestatem habeant emendi agros, possessiones et predia in omnibus regni nostri partibus, ubicunque velint aut possint. Servos vero et colonos in eorum proprietatibus habitantes nulli nisi iisdem episcopis servituros, ab omni etiam nostri iuris servitio absolvimus et sub nullius banno vel disciplina illos, nisi sub illarum ecclesiarum advocatis esse volumus«.
