Ta strona została przepisana.
z Ottonem III. w drogę do grobu św. Wojciecha. Ostateczne zorganizowanie nowej prowincyi kościelnej i oznaczenie granic dyecezyj nastąpiło dopiero na zjeździe gnieźnieńskim w marcu r. 1000[1], w czasie którego odbył się zarazem i synod kościelny, gdyż Ottonowi towarzyszyli kardynałowie[2], widocznie w charakterze legatów[3] Sylwestra, a zapewne i przedstawiciele episkopatu niemieckiego wraz z Gizilerem. Po intronizacyi Gaudentego, odbył się także akt konsekracyi biskupów nowo utworzonych stolic: Poppona dla Krakowa, Jana dla Wrocławia i Niemca z okolic Merseburga, Reinberna, dla
- ↑ Dnia 15. marca r. 1000 wystawił Otto III. na rzecz Hieronima biskupa Vicenzy, który również w Gnieźnie musiał być obecny, przywilej. Miejsce wystawienia oznaczono »Actum in Scavania in civitate Gaemi ubi corpus beati Martyris... (Adalberti) quiescit«, zob. Stumpf, Regesta Nr. 1213.
- ↑ Thiethmar IV. 28. »Sed cum Ratisbonam veniret Otto a Gebehardo, eiusdem ecclesiæ antistite, magnifico honore susceptus est, comitantibus secum Ziazone tunc patricio et Robberto oblacionario cum cardinalibus«. O synodzie, który się miał wtedy w Gnieźnie odbyć wspominają Annales Altahenses i Hildeshemenses, (MP. II. str. 762) i Vita Meinverci ep. Paterbrunensis, c. 7. (MG. SS. T. XI. str. 109).
- ↑ Podobnie jak przy utworzeniu biskupstw w Brandenburgu i Havelbergu legat Marino de Bomarzo (Mon. Germ. Diplomata Ottonis I. Nr. 76 i 105, Dokumenty fundacyjne biskupstw w Havelbergu i Brandenburgu). Również przy intronizacyi pierwszego arcyb. magdeburskiego i konsekracyi jego suffraganów, byli obecni legaci papiescy, jak się to okazuje z dokumentu Ottona I. z r. 968, (ibid. Nr. 366). »Ne vero hec eius electio vel inthronisatio futuris quod absit temporibus, aliquorum valeat invidia molestari, tres ab illo episcopos: unum Merseburgu, alterum Citice, tertium Misne in presentia legatorum domini pape et vestra volumus ordinari«.
przed słowa »S. Adalberti«: słowa »ecclesiæ«, a nie jak proponuje Zeissberg (Ueber die Zusammenkunft l. c. str. 324 uw. 42) słowo »germanus«.