w obec tych zobowiązań Bolesława powody do przychylnego traktowania jego życzeń a nadto decydującym tu być musiał wzgląd pierwszorzędnej wagi, że z utworzeniem metropolii polskiej powstawało zarazem nowe ognisko, z którego światło wiary w dalekie obszary północy i wschodu szerzyć się mogło, ów zaś kościół przyszłości bezpośrednio byłby związany ze stolicą apostolską i przez nią wprost kierowany. Te motywa zupełnie wystarczające przeciwważyły wszelkie względy dotyczące interesów episkopatu niemieckiego, w pierwszym rzędzie arcybiskupstwa magdeburskiego. Opór wreszcie ówczesnego arcybiskupa Gizilera nie zaważył na szali, gdyż szczęśliwym dla planów Bolesława wypadkiem, Giziler był w niełasce u tronu i stolicy apostolskiej za przeniesienie się z stolicy merseburburskiej do Magdeburga i za przyczynienie się do zniesienia biskupstwa merseburskiego. Jak i dziś jeszcze, ówczesne prawo kościelne również nie dozwalało przenoszenia się z jednej dyecezyi do drugiej, a praktyka wtedy była surowszą, aniżeli później. Za sprawą więc Ottona został wytoczony Gizilerowi proces kanoniczny o to, że posiadał dwie dyecezye, a synody rzymskie Grzegorza V. i Sylwestra II. zasuspendowały go i zagroziły złożeniem z urzędu[1]. A tak ów arcybiskup, który
- ↑ Thietmar IV. c. 28. »Post hæc imperator Gisilerum archiepiscopum, eo quod duas teneret parochias, in sinodo accusans Romana, iudiciali eum sententia ab offitio suspendi ac per internuntios ab apostolico eundem illo vocari praecepit«. Nadto Jaffé, Regesta I. str. 494 i 496.
miałby ów akt, gdyby już przedtem Bolesław był koronowanym? Dwóch koronacyi przypuścić nie można, tem bardziej że koronacya posiadała pewną cechę religijną. Chociażby więc nawet, jak przedstawia Gallus, Otto III. włożył koronę na głowę Bolesława, to byłby to tylko pewien objaw uczczenia ale nie koronacya i nie pociągałby też za sobą żadnych skutków prawnych, jakie były następstwem koronacyi wedle wyobrażeń owego czasu.
