ciążyły stronę. Z natury rzeczy więc szczepy słowiańskie, zamieszkujące ziemię między rdzeniem państwa polskiego, t. j. porzeczem Warty a właściwymi Czechami, musiały być przedmiotem ciągłych walk obu tych państw słowiańskich, dążących do ich zawładnięcia. Tu z wszelką pewnością należy szukać przyczyn zatargów, wybuchłych w niespełna lat 10 po śmierci Dobrówki między Bolesławem czeskim a Mieszkiem I. Z Polską zdaje się związany był interesami politycznymi ród panów na Libiczu, władnący Kładskiem; świadczy o tem gwałtowne wytępienie tego rodu, tudzież stosunki z Polską św. Wojciecha i brata jego Sobiebora, który zginął po stronie polskiej jako »comes de Polonia«[1]. Ciągłe te walki toczyły się więc głównie o posiadanie Szląska i ziemi krakowskiej. Co do Szląska, możemy na podstawie dat przez roczniki podanych przypuścić, że Mieszko ostatecznie w r. 990 dokonał jego podboju[2], trudniej znacznie określić, kiedy Kraków w polskie przeszedł ręce. Literatura historyczna nowsza prawie jednozgodnie opierając się na kronice Kozmasa przyjmuje jako datę zajęcia Krakowa r. 999, nie brak jednak zdań, wedle których Kraków
- ↑ Calendarium Pegaviense (J. B. Menckenii Scriptores rerum Germanicarum precipue Saxonicarum Lipsiae 1728 T. II. str. 149) »II Non. Novembris Zobebor comes de Pollonia occisus«. Ów brat św. Wojciecha nosi u Kozmasa (I. 29) właściwe imię Sobiebor, podczas gdy u Thietmara (VI. 9) jest nazwany »Zebizlovo«. Nie twierdzimy jednak stanowczo, czy się podana zapiska nekrologiczna do niego odnosi. Mogła ona być przyjęta z innego jakiegoś nekrologu, bo klasztor w Pegau później powstał.
- ↑ Annales Hildesh. (MP. II. str. 761.) r.990. »Misacho et Bolizlao duces Sclavorum, gravibus inimiciciis inter se conflixerant.« Pod tymsamym rokiem podaje mnich Sazawski »Eodem anno Nemci (t. j. gród Niemcza) perdita est. MP. SS. IX. str. 149., podobnie Annales Pragenses. Zob. Grünhagen, Geschichte Schlesiens, Gotha 1884. str. 5.
