oznaczyliśmy na r. 966, a prawdopodobnem się nam zdaje, że biskup Jordan sam tej ceremonii dokonał. Kiedy bowiem Mieszko na przyjęcie chrztu się zgodził, temsamem na wprowadzenie chrześciaństwa do Polski i jego dalsze krzewienie grunt już musiał być dość przygotowanym. W analogicznych podówczas przypadkach, np. w Danii działo się również w ten sposób i było to zresztą bardzo naturalnem, że książę przyjmował chrzest wtedy dopiero, gdy mógł liczyć na pewne poparcie ze strony części znaczniejszej poddanych, w razie przeciwnym stałby zbyt odosobniony i narażałby się na opór powszechny. Zapewne więc i w Polsce już przed chrztem Mieszka praca missyonarzy wydała pewien plon, a liczba wyznawców wiary Chrystusowej lub jej zwolenników musiała być dość pokaźną. I rychło po przybyciu Dobrówki, gdy chrześciaństwo w Polsce najlepszego zyskało sprzymierzeńca, zaczęto wpływać na Mieszka, przychylnego już chrześciaństwu, aby się postarał o sprowadzenie do Polski biskupa. Cesarz Otto, do którego się udano[1], bawił jeszcze w r. 966 do jesieni w Niemczech, a przez następnych lat 6 we Włoszech[2]. Gdyby nam więc bliżej była znaną osoba pierwszego naszego biskupa, to moglibyśmy łatwiej oznaczyć, kiedy poselstwo z Polski z prośbą o apostoła do niego przybyto. Cesarz zwykle w takich razach wybierał mnicha z klasztoru[3] pobliskiego miejscu, gdzie właśnie przebywał, gdyż kapelani królewscy nie mieli ochoty wybierać się w dalekie na missye strony, mając
- ↑ Tak jak się do niego często udawano z Danii i jak wyżej wspomnieliśmy, nawet z dalekiej Rusi.
- ↑ Zob. Stumpf, Regesta l. c. str. 37—45.
- ↑ Kiedy poselstwo z Rusi do Ottona I. do Frankfurtu przybyło, wybrał cesarz Libutiusa, zakonnika z klasztoru św. Albana w Moguncyi. Contin. Reg. MG. SS. I. str. 624.
