i inicyatywa w kierunku powołania do Polski apostoła biskupa wyjść musiała od tronu. Nie ulega też wątpliwości, do kogo z prośbą o niego się udano, gdyż wobec blasku imienia cesarskiego w tych stronach, wobec faktu tworzenia i obsadzania biskupstw przez Ottona I. i wysyłania biskupów missyonarzy w dalekie strony, wobec tego wreszcie, że myśl sprowadzenia biskupa poddali dworowi polskiemu z pewnością duchowni Niemcy, w oczach których cesarz przyćmiewał biskupa rzymskiego, Mieszko życzenie swe tylko Ottonowi mógł przedłożyć, i z jego to ramienia pierwszy biskup Jordan do Polski przybył. Osobistość pierwszego biskupa polskiego i działalność jego bliżej nam nie jest znaną, sądząc z wyrazów Thietmara[1] dobrym i gorliwym musiał być apostołem, a praca jego zbyt łatwą nie była, pomimo pomocy pary książęcej, której przykład poddanych powoli do porzucenia dawnej wiary nakłaniać musiał. Przyjęcie chrześcijaństwa rozpoczęło się od góry, od najbliżej stojących tronu, a więc wrażliwszych na wpływy z poza granicy, dla tego też akt ów odbył się spokojnie i prawdopodobnie bez znaczniejszego ze strony księcia przymusu. Ale gdy prace misyonarskie dosięgły warstw niżej stojących, tak konserwatywnych w przekonaniach religijnych jak i w zabobonach, gdy surowe przykazania kościoła ujęły tę ludność w silne karby, wtedy bezwątpienia zaczęła się budzić opozycya utrudniająca pracę Jordana. Skąd on nad Wartę przybył, za czyjem pośrednictwem i czy w chwili przybycia zastał już Mieszka ochrzczonego, to pytania, które tylko za pomocą domysłów, w przybliżeniu rozwiązane być mogą. Co do czasu jego przybycia najrozmaitsze w literaturze historycznej mieszczą się
- ↑ Thietmar l. c. IV. c. 35. »Jordan primus eorum antistes, multum cum eis sudayit, dum eos ad supernae cultum vincae sedulus verbo et opere invitavit«.
