czy to Niemców czy posłów Mieszka, który zbroję Wichmanna cesarzowi odesłał. A zresztą Widukind i nazwy Polaków nie znał dokładnie. Nazwa Licicaviki jest widocznie przekręconą i podobną do używanej czasem na oznaczenie Lutyków nazwy Leuticiki. Wreszcie sprawa chrześciaństwa w Polsce jest mu bardzo obojętną, o nawróceniu Danii rozpisał się szeroko, a o tem czy Polska była pogańską czy chrześciańską z Dziejów jego wyinterpretować trudno. I rzeczywiście nie posiadamy śladu aby missyonarska działalność braci zakonnych z Nowej Korbei aż do Polski dotarła, jak w ogóle nie posiadamy śladu, aby się przed w. XI. Korbejczycy missyami między Słowianami zajmowali[1]. Istnieje wprawdzie zapiska analistyczna, że w r. 844 Lotar pobitych Rugian po zabiciu króla Gestimula darował N. Korbei[2], ale na tem koniec. Dopiero w wieku XII. mnożą się ślady stosunku Korbei ze Słowianami. I przy obsadzaniu pierwszych okolic biskupich na ziemi słowiańskiej nie ma wzmianki o tem, aby który biskup był mnichem korbejskim. Pierwszy biskup merseburski był zakonnikiem z Ratysbony, biskup aldenburski z klasztoru hirschauskiego, pierwszy arcybiskup Magdeburga był mnichem z klasztoru s. Maxymina koło Trewiru, później opatem weissenburskim, pierwszy biskup praski pochodził z klasztoru w Magdeburgu, a i pierwszych biskupów Havalberga, Brandenburga, Misnii i Żytca nie znajdujemy w spisach braci korbejskich, które się aż do naszych dochowały czasów[3]. Klasztor korbejski, jeśli podówczas pracował
- ↑ Jakkolwiek bardzo niepewnem jest wysnuwanie wniosków z faktu, że źródło pewne o czemś nie wspomina, to jednak zdaje mi się, że n. p. brak pewnej grupy zapisek charakterystycznych, zwłaszcza w rocznikach i dokumentach, może uprawniać do wniosków.
- ↑ Jaffé, Mon. Corb. l. c. str. 43 Chronographus Corbeiensis pod r. 844.
- ↑ Jaffé, Mon. Corb. l. c. str. 66—72 od r. 822 do 1146.
