Strona:Władysław Łoziński - Dwunasty gość.pdf/66

 — My się już znamy, Mości oficerze!
 Patrzę na niego i widzę, że to ten sam junak, co mi tak dokuczył w mojej wyprawie po księdza. Wpatruję ja się w niego uważniej, i poznaję teraz dobrze, że to mój brat, ów Andruś, który dziś urósł już jak dąb i zrobił się chłop duży i mężny. Uśmiechnąłem się do niego tak samo, jak on do mnie i odrzekłem po swojemu:
 — Versteh’ nix!
 — Waćpan dziś naszym gościem, tom mu rad — mówi dalej mój brat Andrzej, pokręcając ciągle wąsika — ale już tego przenieść nie mogę, aby Waćpanu przecie nie wymówić, żeś mi dziś rano nie całkiem czystym fortelem wyrzucił szablę z ręki!
 Ja zaś znowu na to:
 — Versteh’ nix!
 Wtedy Andrzej obraca się do Rotnickiego i mówi:
 — Panie Justynie, powiedz, proszę, temu Ferszteniksowi, że chociaż mu się ze mną udało, to jeno do razu sztuka, i że przecieżbym się nie bał pójść z nim raz jeszcze na gołe łby i spróbować się na pałasze!
 Siedziałem dotąd spokojnie na krześle, a teraz powstałem i ozwałem się do Rotnickiego po niemiecku:
 — Panie oficerze, a co z nami będzie?
 On na to odszedł od swojej panny, a mojej siostry Hani, i odparł:
 — Jeżeli taka wola Waćpana, to możemy jechać...