Strona:Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891).pdf/401

 — Jak Boga kocham! Maryna idzie, to powie. Pan kazał przyjść w krakusce i płótniance. Płótniankę trzeba gwałtem prać.
 — Idź, idź głupi; nie będzie tygodnia, jakiem ci ją prała.
 — Nie jest galanta jak się patrzy.
 — Kiejby ci wyschła?
 — Nim dolecę do dworu, wyschnie na mnie. Moja Matusiu złocista!
 Nadeszła Maryna.
 — Niech go matka nie słucha, on już tym wyjazdem na piękne zgłupiał.
 — Co ty wiesz! — odparł z butą chłopak.
 Obydwie, matka z córką, oglądały Antkową płótniankę i uradziły, że czyściuśka.
 Antek wyjął ze skrzynki czerwoną krakuskę, otrzepał ją i oczyścił, piórko przypiął, nasadził na głowę i przejrzał się w Maryny lusterku. Uśmiech łagodnej radości przesunął się po jego twarzy.
 — Żeby tak wąsy! — pomyślał. Bał się Maryny powiedzieć głośno.
 — A to cię wielgie szczęście, mój Anteczku, spotkało, — ozwała się matka, głaszcząc go po głowie.
 — W kuchni już o tem mówili. Zobaczy mnie cała wieś, ludzie w mieście, wszyscy! — Pocałował matkę w rękę. — Pojadę tym żółtym wózkiem o dużych kołach, z latarniami. Będę siedział wysoko jak król.
 — A co ty se biedaku poczniesz, jak „Jacek“ zacznie chimerować? Jasiek mówi, że wtedy bić nie można.
 — Matusiu, „Jacek“ mnie strasznie lubi, to mi nie będzie chciał na despet robić.
 Upalił garstkę słomy, matka mu dała odrobinę tłustości, umieszał, wytarł buty i postawił je na kominie.
 Jakoś przy wieczerzy nie miał apetytu, chociaż były ziemniaki z kwaśnem mlekiem.
 — Jemu się z wielgiej uciechy nawet jeść odechciało — zauważyła Maryna.
 — Bo ma z czego — odezwała się matka, mrugając na córkę, aby chłopcu nie dokuczała.
 Po wieczerzy Antek ledwo się przeżegnał, padł na słomę.
 — A nie podziękujesz to Panu Bogu?
 — Jak wrócę, odpowiedział. Może się jeszcze co stać... Usnął.
 Zaraz po drugiem pianiu kogutów zerwał się, pomyślał, podszedł do matki, obudził ją.
 — Matusiu! a jak Helina nie będzie mi chciała bata dać?
 — Dajże mi się wyspać! — ofuknęła go matka.
 — Antek, jak bedziesz po nocy zberezil, to cię tak lune, że popamiętasz! — zawołała Maryna.
 Antek zamilkł, ale się już nie położył. Omackiem znalazł buty, ozuł się, poszedł do studni, nalał wody do koryta, głowę zmaczał, twarz i ręce umył, uczesał sobie włosy palcem, wrócił do izby, zapalił szczypkę.
 — A ty gdzie? — zapytała go matka, budząc się.
 — Konie paść.
 — Głupi, — powiedziała Maryna, — odwróciła się do ściany i zachrapała. Matka zrobiła to samo.
 Antek oblókł czystą koszulę, wyjął ze skrzynki czerwoną wstążeczkę Maryny i zawiązał ją sobie u kołnierza. Czapkę z pawiem piórkiem nasadzi! na