Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/7

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.
—   1839   —

pańskie stosunki. Muszę bowiem wiedzieć, czym mogę się panu przysłużyć.
— Dziękuję panu. Ale czemu zawdzięczam takie zainteresowanie moją osobą?
— Dowie się pan wkrótce. Powiedz mi pan uprzejmie, na czym polega pańskie bogactwo?
— Zarządzam majątkiem hrabiego Rodriganda.
Nieokreślony uśmiech zadrgał na wargach doktora:
— To znaczy innymi słowy, że korzysta pan z majątku hrabiego dla własnych celów?
Cortejo był ogromnie zakłopotany.
— Chce pan może przez to powiedzieć, że ukryłeś część własności hrabiego Rodriganda? Skończyły się już takie metody.
— Co to ma znaczyć?
— No, może pan przecież sobie wyobrazić, że hrabia Fernando de Rodriganda udzieli panu dymisji.
— Co? — zawołał przerażony Cortejo. — Hrabia Fernando już dawno nie żyje!
Doktor Hlario uśmiechnął się.
— Sam pan nie wierzy.
Krew uderzyła do głowy Corteja.
— Nie rozumiem pana. Kto panu o tym mówił?
— Mój bratanek Manfredo.
— Więc muszę panu oznajmić, że pański bratanek źle pana poinformował.
— Pah! Nie usiłuj mnie pan oszukać! Wiem dokładnie, jak się rzeczy mają. Nie jest pan dosyć szczery i dlatego nie mogę pana przyjąć.