Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 65.djvu/2

—   1806   —

 — Kto może w takich chwilach pamiętać wszystkim!
 — Opisz pan tego człowieka.
 Meksykanin opisał go. Grandeprise słuchał uważnie i kiwał głową.
 — Takiego człowieka, — odezwał się po chwili — tak potężnie zbudowanego, z taką długą brodą i tak ubranego oraz uzbrojonego, spotkałem na rzece Sabines. Czy to on?
 — Któż to? — zapytał Cortejo.
 — Nie wiem. Lecz Juarez zdawał się bardzo go szanować.
 — Czy nie powiedziałeś, że w pokoju mej córki padł strzał? — zwrócił się Cortejo do Manfreda.
 — Tak.
 — Święta Panienko! Zastrzelono ją!
 — Nie sądzę — odezwał się Grandeprise. — skoro tylko padł strzał, nastąpił napad? No, więc strzał był sygnałem do walki. Nie powinien się pan lękać o życie córki.
 — W takim razie jęczy w niewoli. Musimy ją uwolnić!
 — Jeśli trzeba, nie odmówię panu pomocy, na jaką tylko mnie stać.
 — Czy nie należałoby natychmiast przystąpić do działania?
 — Hm — mruknął myśliwy. — O jakich działaniach myśli pan, sennor?
 — Nie wiem. Czy nie powiedział pan, że umiesz szpiegować?