Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/6

—   1726   —

 — Czy nie unikniemy tego? Jedźmy stąd po prostu nieco dalej.
 — Ale musimy czekać na Sępiego Dzioba.
 — On nas i tak znajdzie. Nie zjawi się przecież przed jutrzejszym popołudniem, a do tego czasu wrócimy na miejsce.
 — Czy nie sądzi pan, że Meksykanie pojadą za nami? W tym mroku, przez lasy i krzewiny? Niepodobieństwo! Rozbiją sobie głowy.
 — Ale czy my się nie narażamy? Nie. Mamy przed sobą niebezpieczny zakręt, to prawda, lecz będziemy się powoli poruszać.
 — No dobrze; zgoda.
 Sternik wydal rozkazy, które po cichu szły od łodzi do łodzi. Niebawem ruszono z miejsca.
 Na brzegu stali Meksykanie głębokich ciemnościach. Przywódca kazał przede wszystkim rozpalić ognisko, aby oddziały mogły odnaleźć swoją odzież i broń.
 Teraz dopiero zliczono, jakie straty w ludziach wyrządziły kartacze. Ubyło około trzydziestu ludzi.
 — Niech diabli porwą łotrów! — zaklął przywódca. — Czemu puścili rakiety w chwili, kiedyśmy przebyli pół drogi?
 — Słyszeli nas — odparł ktoś.
 — Nie wierzę; jest chyba inny powód.
 — Domyślam się jaki — rzekł trzeci. — Ostrzegło ich zgaśnięcie naszego ogniska. Łatwo było zmiarkować, w jakim celu to uczyniliśmy.