Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/21

—   479   —

 Teraz jednak zrozumiał, w jakim znalazł się kłopocie.
 Nie mógł przecież nikogo z tych ludzi zabrać do groty. Ci, którzy są teraz z nim, gotowi sami opróżnić skarbiec. Pocieszał się, że w ostatniej chwili poradzi sobie jakoś.
 Bandyci przyprowadzili konie i dosiedli je, a hrabia stanął z dowódcą bandy na czele oddziału.
 Alfonso znał górę, którą mu wskazała Indianka, ale nie orientował się w okolicy. Znał tylko kierunek, dlatego też powoli posuwano się naprzód. Dopiero o świcie można było ruszyć raźniej.
 Po pewnym czasie ukazała się przed nimi potężna masa góry El Reparo.
 Dotarli do południowej strony i jechali jej stokiem.
 Przekroczono pierwszy potok, a kiedy Alfonso spostrzegł, że drugi jest już blisko, kazał stanąć. Nie chciał doprowadzić ich do jaskini. Trzeba było zresztą przekonać się, gdzie i czy rzeczywiście istnieje.
 — Poczekajcie! — zawołał — opuszczam was na krótki czas.
 — Cóż właściwie mamy robić? — zapytał herszt bandy.
 Hrabia skinął i dał znak, by milczeli, a potem odjechał.
 Naraz herszt odezwał się:
 — To pewnie jakaś tajemnica, muszę go podpatrzeć.
 Zsiadł z konia i szedł w ślad za hrabią.