Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/211

 Gości było coraz więcej. Bawiono sie świetnie. Minęła druga, trzecia, czwarta...
 — Oczywiście, mistyfikacja!
 Drucki w swej wędrówce od stolika do stolika śmał się, witał się, przysiadał, gdy podszedł doń kelner i szepnął do ucha:
 — Panie dyrektorze, policja!
 — Co?
 — Policja.
 Czemprędzej wybiegł do hallu; istotnie pełno było policji mundurowej i ubranej po cywilnemu.
 — Czy pan jest właścicielem tego lokalu? — zwrócił się doń komisarz, tęgi brunet, którego nieraz widywał na ulicy.
 — Ja — powiedział spokojnie — czem mogę panu służyć?
 — Otrzymałem rozkaz przeprowadzenia tu rewizji.
 — Rewizji? — udał zdziwienie Drucki — ależ, panie komisarzu, z jakiego powodu?
 — Otrzymaliśmy rozkaz. Jedyne, czem panu mogę służyć, to okazanie go na piśmie, jeżeli pan mi nie wierzy.
 — Ależ wierzę w zupełności.
 — Zatem zechce pan mi towarzyszyć
 W ciągu pięciu minut wszystkie drzwi zostały obstawione. Wśród publiczności zapanowało niezadowolenie. Służba szeroko otwierała oczy i była wystraszona.
 Rewidowano lokal systematycznie, zaglądano do każdego kąta, ostukiwano ściany i podłogi, badano zawartość worków z kawą i z cukrem.
 Drucki uśmiechał się tylko:
 — To musiał być jakiś łajdacki donos.
 Komisarz wreszcie wszedł do gabinetu Druckiego, wyprosił przerażoną pannę Tecię i zażądał kluczy od szafy ogniotrwałej, i od biurka.