Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/204

 Gdy przebierał się, znalazł w kieszeni buteleczkę z esencją.
 — Jednakże jestem nieostrożny — pomyślał.
 Po drodze do „Argentyny“ wrzucił buteleczkę do kosza na śmiecie.
 — Panie dyrektorze — z uśmiechem przywitał go kasjer Justek — dzwonił mecenas Łęczycki i zamówił lożę.
 — Co pan mówi! — ucieszył się Drucki.
 — Zarezerwowałem dziewiątkę.
 — Dziękuje panu.
 Odzyskał dobry humor.
 — Więc jednak przyjdzie — pomyślał.
 Omylił się. Alicja nie przyszła. Łęczycki zjawił się z większem towarzystwem, lecz bez Alicji.
 — To zacięta baba — z podziwem skonstantował w duchu Drucki.
 Pił tej nocy i zburczał Kazię za natręctwo. Wszakże wołał nie być sam i zabrał ze sobą do hotelu Tecię. Starał się nie myśleć o swej dzisiejszej eskapadzie lecz nie mógł w żaden sposób odpędzić wspomnienia tamtej dziewczyny.
 Wreszcie alkohol i zmęczenie zrobiły swoje.
 Wyprawił Tecię i zasnął kamiennym snem.
 Obudziło go pukanie do drzwi. Spojrzał na zegarek: — jedenasta, to pewno służący. Ryknął:
 — Proszę — i usiadł na łóżku, szeroko otwierając oczy.
 We drzwiach stała Luba.
 — O, kapitan jeszcze śpi? — zawołała swobodnie — dzieńdobry.
 — Luba! — powiedział z wyrzutem — poco pani to zrobiła?
 — Co? — zapytała z naiwną minką.
 — Niech pani zejdze do hallu i zaczeka. Za pół godziny będę gotów.
 Zaśmiała się i podeszła do łóżka:
 — Miałam o panu lepszą opinję. Sądziłam, że taki