Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/268

wszyscy nas widzą. Dopiero przy deserze spostrzegł miss Normann i powiedział:
 — Spójrz no, Haneczko. Zdaje się, że widywaliśmy tę panią w Warszawie. Czy nie wiesz, kto to może być?
 — Owszem. To Angielka. Nazywa się miss Normann.
 — Znasz ją?
 — Poznałam tutaj. Czy tak ci się podoba?
 Zaśmiał się nieszczerze:
 — Czyż przy tobie może się podobać jakakolwiek inna kobieta?
 Zmierzyłam go zimnym spojrzeniem:
 — Komuś niewybrednemu podoba się każda.
 — Ale mnie chyba za takiego nie uważasz?
 — Czasami rzeczywiście nie.
 — Tylko czasami?
 — No, naturalnie. Przepadasz przecież za tą głupią Muszką Zdrojewską. Zastanawiałam się nieraz nad tym, o czym wy możecie ze sobą mówić. Cóż to musi być za sympozjon intelektu, wiedzy i zainteresowań.
 Uczuł się dotknięty. Wiedziałam, że nic go tak nie boli, jak ironia na temat jego poziomu umysłowego. Zirytował mnie jednak tym przyglądaniem się miss Normann.
 — Jeżeli uważasz mnie za głupca — powiedział — nie wiem dlaczego pozwalasz mi widywać siebie.
 Wzruszyłam ramionami:
 — Wcale nie uważam cię za głupca. Ale przecież sam wiesz, że prochu nie wymyślisz.
 Toto poczerwieniał:
 — Teraz widzę, że rzeczywiście niepotrzebnie tu przyjechałem. Spotykają mnie same przykrości.
 — Wynagrodzę ci je z wielką przyjemnością — powiedziałam i wstałam, by przywitać się z wychodzącą właśnie miss Normann. Zrobiłam to pod wpływem jakiegoś niedorzecznego im-