Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/128

 — Jak często pani go widywała?
 — Prawie wcale. Czy ja wiem? Może dwa razy w życiu...
 Major przyglądał mi się z wyraźnym niedowierzaniem.
 — Proszę pani. Musi mi pani mówić bezwzględną prawdę. Jeżeli się okaże, że pani naprawdę nic nie wiedziała o tym, kim istotnie jest Tonnor, o pani zeznaniach nikt się nie dowie. Jak często pani bywała u niego?
 — Nnno... kilka razy...
 — Czy on również bywał u pani?
 — Ależ uchowaj Boże!
 — Czy pan Tonnor rozmawiał z panią o zajęciach pani męża? Czy w ogóle wiedział — jakie stanowisko zajmuje pan Renowicki w ministerstwie?
 — Wcale się tym nie interesował.
 — Czy pani przypomina to sobie z całą pewnością?
 — Z absolutną pewnością — potwierdziłam. — Nigdy nie rozmawialiśmy o polityce, czy o czymś takim, co może być ważne dla szpiegów. Mnie te rzeczy również nie zajmują. Oczywiście nie miałam pojęcia o tym, że on był szpiegiem. Robił wrażenie bardzo przyzwoitego i porządnego człowieka. I teraz mi trudno uwierzyć, że był szpiegiem. Wiedziałam, że ma przedsiębiorstwo eksportowe, czy też importowe, które się mieści na Elektoralnej.
 Major skinął głową:
 — To przedsiębiorstwo stworzone zostało dla zamaskowania jego właściwej roli. Kiedy ostatnio pani widziała Tonnora?
 — Zdaje się wczoraj.
 — O której godzinie?
 — Wieczorem, między piątą a siódmą.
 Major nacisnął guzik dzwonka i na progu zjawił się, ku memu zdziwieniu, ten wstrętny jegomość, którego widziałam w mleczarence na Żoliborzu. Nie powiedział ani słowa, tylko przyjrzał mi się i kiwnął głową.